Prawo jest systemem norm stanowionych i sankcjonowanych przez państwo, obowiązujących w określonej przestrzeni i czasie. Jest ono zakorzenione między innymi w kulturze, historii i systemie wartości danej zbiorowości. Jego wpływ na nasze życie jest ogromny, chociaż często niezauważany przez ogół społeczeństwa. Przez swój powszechny charakter normuje ono zachowania jednostek, dając nam poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa (np. możemy być pewni, że państwo chroni nasze prawo własności, czy prawo do życia). Działanie instytucji państwowych, wymierzających kary i rekompensaty na podstawie prawa, zaspokaja również naszą potrzebę istnienia sprawiedliwości, chroniąc przed samosądami i anarchią. Zatem prawo pozwala utrwalać ład społeczny i promować pożądane zmiany, a jego istnienie jest konieczne dla rozwoju narodu i państwa.

Spór o naukowość prawoznawstwa toczy się od przełomu XIX i XX wieku. W istocie sprowadzić go można do poziomu sporu metodologicznego i przedmiotowego między naturalistami (reprezentującymi pozytywizm prawniczy), a antynaturalistami (reprezentującymi naturalną teorię prawa). Naturaliści postulowali korzystanie z metodologii badawczej nauk przyrodniczych (szczególnie fizyki) w naukach społecznych oraz doceniali znaczenie wiedzy empirycznej. Efektem takiego działania miało być wypracowanie wzorów i zasad nie tylko opisujących, lecz także pozwalających na kontrolę rzeczywistości społecznej. Natomiast antynaturaliści twierdzili, iż nauki humanistyczne winny działać według innego zestawu metodologicznego, niż nauki przyrodnicze i skupiać się na indywidualizacji pojęć.  Jak pisze dr Artur Kotowski w swoim felietonie Prawoznawstwo i prawowiedztwo: „Wychodzi więc na to, że prawnik-pozytywista nie może się niekiedy porozumieć z „prawnikiem-naturalistą”. Właściwie jedynym stałym punktem odniesienia jest aksjologia, czyli podstawowy zestaw wartości, które prawo powinno chronić i co do których zgadzamy się, że poszczególne znaczenia norm zachowania się nie mogą ich naruszać.”

             Podsumowując, moim zdaniem postrzeganie prawoznawstwa jako nauki jest głęboko ugruntowane w świadomości ludzi. Posiada ono wielu badaczy, a więc istnieje również społeczność naukowa. Tylko te fakty powinny nam wystarczyć jako argumenty, aby uznać prawoznawstwo za pełnowartościową naukę.