Zacznę od pytanie czym jest prawo? Pomimo ogromu definicji jedna z najpopularniejszych mówi, że „prawo to uporządkowany zbiór norm postępowania ustanowionych lub uznanych przez legalną władzę publiczną, których realizację gwarantuje stosowanie środków przymusu i sankcji.” Przez cel prawa powinno się rozumieć postulowany stan rzeczy, który osiągnięty zostanie za pomocą ustanowienia norm. Prawo w takim sensie pojmowane jest jako instrument oddziaływania społecznego. Jest stworzone, by kształtować relację między ludźmi. Me efektywnie chronić potrzeby i wartości społeczne.
Prawo poprzez sankcje zapewnia obliczalność zachowań i eliminację zachowań najbardziej niebezpiecznych. Wzrasta dzięki temu poczucie bezpieczeństwa i pewności wśród obywateli. Jest to tak zwana funkcja kontrolna prawa. Prawo kształtuje zachowanie obywateli poprzez wzbudzanie w nich obawy przed konsekwencjami w wypadku nieprzestrzegania norm prawnych obowiązujących w danym społeczeństwie. Zwiększa to poszanowanie dla wartości chronionych prawem i istotnych ze społecznego punktu widzenia. Prawo w celu zachowanie pokoju chroni porządku społecznego, gospodarczego i ekonomicznego.
Kolejnym tematem, który poruszę będzie spór o naukowość prawoznawstwa. Odpowiedź na pytanie, czy spełnia ono odpowiednie kryteria, by nazwać je nauką zależeć będzie od tego, jaką koncepcję nauki przyjmiemy. Na ogół możemy się spotkać z dwoma modelami nauki, mianowicie modelem nauki humanistycznej oraz nauki pozytywistycznej. Ten ostatni skupiał się będzie na obiektywnym opisie zjawisk oraz ich wyjaśnianiu (dlaczego coś się dzieje?), zaś model nauki humanistycznej zakłada, że ważne jest również zrozumienie, a nie tylko obserwacja i zapisanie faktów, skupi się na przypisaniu faktom pewnych wartości i znaczeń. W metodologii nauk rozróżnienie to przedstawia się jako spór miedzy naturalizmem a antynaturalizmem. Antynaturalizm w swych badaniach bierze pod uwagę elementy aksjologiczne, czyli dotyczące wartości, naturalizm mówi natomiast, że nauka prawa powinna być postrzegana tylko za pomocą naszych zmysłów, w oderwaniu od wszelkich wartości.
Możemy zatem wywnioskować, że prawoznawstwo bez dwóch zdań jest przykładem nauki humanistycznej. Rzeczywistość prawa ma charakter dualistyczny, który polega na łączeniu elementów materialnych z ich znaczeniem, dlatego samo podejście empiryczne do badania prawa nie wystarczy. „Główny wysiłek prawników skupiony jest na wartościowaniu poszczególnych stanów rzeczy i sądów oraz uzasadnianiu przyjętych stanowisk”.
Na tle tych rozważań dochodzę do wniosku, że prawoznawstwo stanowi wprowadzenie do uporządkowanej wiedzy o prawie. Nie jest ono samodzielną dyscypliną naukową, ma dostarczyć podstawowej wiedzy, która jest niezbędna do kontyuowania nauki o prawie. Przedstawia główne zasady i założenia tworzenia porządku prawnego. Moim zdaniem prawoznawstwo zostało wyodrębnione ze względu na potrzeby dydaktyczne.