Przede wszystkim, należy przedstawić, czym jest prawo. Prawo to ogólnie mówiąc, zespół norm postępowania, sankcjonowanych przez państwo. Prawo samo w sobie zawiera wiele rodzajów, natomiast należy odróżniać prawo przedmiotowe od prawa podmiotowego. Prawo w znaczeniu przedmiotowym to podstawowe pojęcie stosowane w naukach prawnych. W Polsce obowiązuje prawo wspólnotowe i prawo krajowe w związku z tym, że Polska jest członkiem Unii Europejskiej. Prawo jest zbiorem uporządkowanym, a każda gałąź prawa służy tak naprawdę innemu celowi.
Prawo jest „niezbędnikiem” w codziennym życiu człowieka, ponieważ pozwala ono regulować stosunki między obywatelami i eliminuje zachowania, które są powszechnie nieakceptowalne. Prawo również jest bezpośrednio związane z państwem, bo nie może ono istnieć bez ośrodka władzy. Ważnym elementem prawa jest aparat przymusu, którym dysponuje państwo, a jest to zespół organów państwowych, którego celem jest czuwanie nad wykonywaniem przepisów prawa. Zabezpiecza ono porządek publiczny i czuwa nad bezpieczeństwem wewnętrznym, jak i zewnętrznym kraju. W gruncie rzeczy, jeśli prawo miałoby nie istnieć, człowiek miałby swobodę nad każdą czynnością, którą wykonuje w życiu, nie licząc się z żadnymi konsekwencjami swoich działań, co byłoby absurdem. Bez prawa panowałby chaos między ludźmi, bo mogliby robić wszystko, na co tylko mają ochotę. Prawo cywilne dla przykładu reguluje stosunki między obywatelami, prawo karne stanowi odpowiedzialność za popełnione przestępstwa i czyny zakazane, a kolejnemu przykładowi służy prawo materialne, które reguluje dane obowiązki i uprawnienia, a realizacji prawa materialnego służy prawo formalne. Jeśli jesteśmy właścicielem jakiejś rzeczy, określa to prawo materialne, a gdy dochodzi do ochrony naszej własności przed sądem, to dochodzi do regulowania prawa formalnego.
Przechodząc do sporu o naukowość prawoznawstwa, dr Artur Kotowski wspomniał o metodach badań naukowych, twierdząc, że „Obszar badawczy jest w przypadku nauk prawnych niekwestionowany i związany z doniosłością systemu norm, które nie są autonomiczne wobec innych porządków normatywnych (religii, moralności i norm społecznych)”. Autor podkreślił, że prawo jest spoiwem każdego społeczeństwa, natomiast nie istnieje jedna metoda prawnicza, która określałaby standard metodologiczny, który może zostać zachowany w danej sytuacji.
W pracy mgr Agnieszki Gurbiel „Sposób uprawiania nauk społecznych – metodologiczny problem w prawoznawstwie” można dostrzec stwierdzenie, że zaistnienie sporu „przyczyniło się do zakwestionowania przyjętej doskonałości modelu naturalistycznego i pozwoliło przenieść rozważania na wyższy poziom obserwacji, a co za tym idzie wprowadzić nowe metody analizy, definiowania czy wartościowania”, w związku z tym można wyciągnąć wnioski, że spór wprowadza nowe metody i ujawnia nowe podstawy nauki.
Podsumowując, spór naturalizmu i antynaturalizmu jest bardzo ciężko rozwiązać. Obie kwestie zawierają w sobie wiele płaszczyzn, które wymagają dogłębnej analizy. Naturaliści stawiają na metody empiryczne, które realizuje się w sposób doświadczalny, obserwując i eksperymentując na narzędziach dostępnych zmysłom. Naturaliści twierdzą, że perspektywę poznawczą konstruować można w oderwaniu od wartości i bez założeń. Bez wątpliwości trudno stwierdzić, która koncepcja jest lepsza.