Termin ,,prawo’’ nie posiada jednej, kompleksowej definicji.. Według słownika PWN prawo to ,,ogół przepisów i norm prawnych regulujących stosunki między ludźmi danej społeczności’’. Definicja ta wydaje się być najbardziej zgodna, jednakże wciąż pojawiają się spory, co do samej istoty/koncepcji prawa. Dodatkowo prawoznawstwo jako nauka nie uściśla tego terminu, pozostawiając możliwość ciągłej interpretacji. 

Z pewnością normy prawne nie mogłyby istnieć, gdyby nie ludzie, a także gdyby nie istniało państwo. Są to dwa najważniejsze czynniki pozwalające na istnienie i rozwój (co za tym idzie -dalsze rozległości w kwestii interpretacji i jej wykładni).

Kolejną sprawą zdającą się komplikować naukowość prawa jest ludzka moralność. Ta często ma pokrycie z prawem, zdarza się jednak tak, iż pozostają ze sobą niezgodne. Zostawiając na bok spór naturalistów ( uznających ścisły związek prawa z moralnością) i pozytywistów (prawo wynikające z przepisów i ludzkich ustaleń) należy zwrócić uwagę na fakt czynnika ludzkiego. W tej sprawie prawoznawstwo jest silnie zależne od subiektywnych przemyśleń, ponieważ jest to nauka empiryczna. Jest to też dowód na to, iż prawo służy głównie ludziom. Nie ulega wątpliwości, że świat bez norm nie miałby prawa istnieć -dowodem może być powszechny brak długotrwałego anarchizmu i oportunizmu wobec norm.

         W mojej opinii prawo jest wielowymiarowym aspektem ludzkich ustaleń co do możliwości postępowania. Uważam, że prawo jest potrzebne, powinno występować w absolutnie każdym miejscu na świecie, w każdej społeczności i w kręgu kulturowym. Myślę, iż wszelkie spory co do wykładni i sensu prawa prowadzą do umacniania jego roli w społeczeństwie.

         Podsumowując: prawo jako zbiór norm, jest potrzebne. Spór dotyczący prawoznawstwa jest jak najbardziej zasadny, a nauka o niej nie może być spłycona i jednolita.