Prawo, jak wiadomo stanowi określony system norm, któremu ogólnie rzecz biorąc podlega społeczeństwo pod groźbą sankcji ze strony państwa. Jest to jednak definicja ogólna, gdyż prawo jest pojęciem bardzo szerokim, szczególnie w kontekście jego użyteczności na gruncie stosunków społecznych. Bezsprzecznie zatem jest istotnym elementem wpływającym na ludzkie życie. Moim zdaniem jednym z najważniejszych aspektów owego prawa jest gwarancja poczucia bezpieczeństwa każdej jednostki, którą prawo obejmuje. Pod groźbą sankcji jednostka ta zwykle obawia się dokonania czynów zabronionych, mając świadomość, że jednocześnie to samo prawo, mające w równej mierze wpływ na inne jednostki zapewnia mu bezpieczeństwo. Prościej mówiąc, obywatel nie zakłada, że stanie mu się krzywda dzięki powszechnie obowiązującemu prawu. Trafne zatem będzie stwierdzenie, iż prawo jest głównym czynnikiem zapewniającym ład w społeczeństwie. Chociażby, a może nawet przede wszystkim dlatego potrzebne nam jest prawo. Warto dodać, że istotnym elementem zapewniającym mu legitymizację w społeczeństwie jest aksjologia (normy nadrzędne, m.in. godność człowieka, ludzkie życie), która, jak twierdzi dr. Artur Kotowski, ze względu na spór naturalistów z antynaturalistami „jest jedynym stałym punktem odniesienia”.

Tutaj należy przytoczyć ogólny zarys jednego z najbardziej fundamentalnych sporów jeśli chodzi o prawoznawstwo, a mianowicie wyżej wspomnianego już sporu naturalistów z antynaturalistami. Kwestią sporu o naukowość prawoznawstwa pozostaje jego metoda badawcza, która w przeciwieństwie do nauk przyrodniczych nie jest stała, zdefiniowana. Taki stan rzeczy poddaje prawoznawstwo pod dyskusje odnośnie jego naukowości. Mając wzgląd na nauki przyrodnicze można teoretycznie stwierdzić, iż dana dziedzina staje się nauką w momencie kiedy między innymi jej metodologia jest konkretnie opracowana. Według naturalistów prawoznawstwo powinno obrać metody poznawcze, charakterystyczne dla nauk przyrodniczych. Przeciwną stroną sporu są antynaturaliści, twierdzący, że prawoznawstwo, będące nauką humanistyczną wymaga metody innej niż nauki przyrodnicze. Według Maxa Webera, nauka ta powinna być rozpatrywana na płaszczyźnie kultury, odmiennej w stosunku do przyrodoznawstwa.

Gdzie zatem leży prawda? W mojej opinii przede wszystkim należy przyznać, że prawoznawstwo jest nauką. Być może mającą wiele aspektów i dotykającą różnorakich problemów w kontekście prawa, jednak ten stan rzeczy nie powinien stwarzać pola do dywagacji odnośnie naukowości tej dziedziny, chociażby ze względu na szeroki kontekst historyczny prawoznawstwa i ogólne poważanie.

Nieco trudniej jest odnieść się do słuszności metod badawczych postulowanych przez naturalistów i antynaturalistów. W moim odczuciu słusznym wydaje się być stanowisko zajęte przez dr Anetę Makowiec i mgr Pawła Dębowskiego w artykule „Nauki prawne w perspektywie metodologicznego sporu naturalistów z antynaturalistami”. Dostrzegają oni możliwość wykorzystania metodologii nauk przyrodniczych, popierając jednocześnie metody indywidualne, wypracowane dla prawoznawstwa. Uważam, że jest to słuszne założenie, szczególnie ze względu na złożony charakter prawoznawstwa. Taki kompromis pozwoli na pełniejsze zrozumienie pewnych zagadnień i nie dopuści do wzajemnie wykluczających się teorii. W tej kwestii obie sporne strony powinny dążyć do wypracowania porozumienia.