Zaczynając rozważania dotyczące pytania ,,po co nam prawo” zdecydowanie należy rozpocząć od wyjaśnienia czym w istocie owe prawo jest. Bez sprzecznie pojęcie to jest wieloznaczne i na przestrzeni wieków aż po dzień dzisiejszy stale kształtowane oraz poddawane wpływom nieustającej ewolucji. Zgodnie z najprostszą definicją prawo jest to zbiór norm abstrakcyjnych, ogólnych, a także jednoznacznych, które powstały w związku z istnieniem oraz funkcjonowaniem państwa czy innego uporządkowanego organizmu społecznego. System norm panujący w danej strukturze jest uznawany lub stanowiony przez określone organy sprawujące władze, a konieczność przestrzegania norm prawnych zagwarantowana jest istnieniem przymusu, który państwo może zastosować.
Po co nam prawo? Niewątpliwie od wieków prawo jest nieodłącznym elementem ludzkiego życia. Niemal pewny jest fakt, iż bez regulacji prawnych na świecie zapanowałaby anarchia i chaos, co ukazują niektóre rozdziały historii zarówno Polski jak i świata. Najważniejszą rolą, którą prawo odgrywa współcześnie jest gwarancja sprawiedliwości społecznej. Każdy obywatel może być pewny, iż jego prawa naturalne będą chronione, co zapewnia zarówno Konstytucja Rzeczpospolitej jak i inne akty normatywne m.in. przepis art. 23 Kodeksu cywilnego: Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.” Ponadto obecne prawo jest gwarantem równości wszystkich obywateli, bez względu na ich płeć, wiek, stanowisko czy status społeczny, co nie zawsze w historii było respektowane i zmieniało się wraz z biegiem lat. Co więcej, prawo jest regulatorem zachowania ludzi w społeczeństwie. Normy prawne zakazują, nakazują bądź dozwalają poszczególne zachowania, co w pewien sposób ułatwia funkcjonowanie obywateli, ponieważ mają świadomość jakie czyny są dozwolone, a jakie nie. Podsumowując prawo niewątpliwie spełnia ogromną rolę w funkcjonowaniu państwa, a także zapewnia poczucie bezpieczeństwa, sprawiedliwości oraz wolności obywatelom.
Spór o naukowość prawoznawstwa toczy się już na przestrzeni kilkuset lat i wciąż nie został jednoznacznie rozstrzygnięty, lecz na czym w istocie polega takowy spór? Według dr. Artura Kotowskiego i Jego rozważań zawartych w artykule pt. ,, Prawoznawstwo i prawowiedztwo”, dana dyscyplina wiedzy uznawana jest za naukę, w momencie gdy spełnia absolutnie podstawowe kryteria, którymi są: określenie przedmiotu badań oraz metoda badawcza. Prawoznawstwo, pomimo, że w naszej kulturze od wieków uznawane jest za podstawową naukę, z trudem spełnia owe kryteria. Niewątpliwie w przypadku nauk prawnych obszar badawczy jest niekwestionowany, jednak niemożliwe jest określenie metody badawczej, która mogłaby być użyta w tej dziedzinie wiedzy. To właśnie brak możliwości wyodrębnienia metody badawczej poddawany jest stałej krytyce z perspektywy nauk przyrodniczych. W kwestii sporu o naukowość prawoznawstwa wyodrębniły się dwa stanowiska metodologiczne, mianowicie naturaliści oraz antynaturaliści. Istotą sporu pomiędzy owymi stanowiskami jest określenie w jakim stopniu metody empiryczne, a także nieempiryczne są stosowane i przydatne w ramach teorii prawa. Naturaliści definiują całą naukę w oparciu o metody empiryczne, natomiast antynaturaliści w prowadzonych badaniach uwzględniają elementy aksjologiczne, a także włączają w swoje rozważania czynniki kulturowe.
Reasumując, spór o naukowość prawoznawstwa jest jedynie fragmentem szerszej dyskusji dotyczącej metodologii wszystkich nauk humanistycznych. Osobiście uważam, iż niemożliwym jest jednoznaczne rozstrzygnięcie o słuszności postulatów głoszonych przez naturalistów oraz antynaturalistów. Zgodnie z moim odczucie należy czerpać wiedzę zarówno z postulatów głoszonych przez naturalistów, jak i antynaturalistów, aby w pełni móc zrozumieć istotę prawoznawstwa oraz sporu toczącego się wokół niego.