Prawo to uporządkowany zbiór norm postępowania ustanowionych lub uznanych przez legalną władzę publiczną, których realizację gwarantuje stosowanie środków przymusu i sankcji.  Na co dzień posługujemy się pojęciem prawa w dwóch znaczeniach. Pierwszym z nich jest prawo przedmiotowe. Należą do niego normy abstrakcyjne i generalne obowiązujące w danym miejscu i czasie, które stwarzają możliwość powstania uprawnień lub obowiązków jednostki, jeżeli spełni ona określone warunki. Najprostszym przykładem znaczenia prawa jako przedmiotowego jest stwierdzenie „Dobre prawo powinno gwarantować równość i sprawiedliwość”. Drugim znaczeniem jest prawo podmiotowe, które określa uprawnienia przysługujące konkretnej jednostce. Można to zauważyć w zdaniu: „Mam prawo do głosowania w wyborach”.
   Prawo jest potrzebne do stworzenia państwa w którym panuje ład i porządek. Państwo jako podmiot posługuje się prawem, aby zapewnić jednostce bezpieczeństwo, równość i sprawiedliwość. Prawo jest potrzebne do kreowania zachowań pożądanych i eliminowania sprzecznych z daną kulturą. Od najmłodszych lat spotykamy się w różnym stopniu z aspektami prawa, m.in. rodzice karają nas za uderzenie młodszej siostry. Dzięki temu zyskujemy świadomość popełnionego czynu, który jest społecznie nieakceptowanly. Podsumowując – dzięki przepisom prawa potrafimy żyć w społecznym ładzie i dostosować się do danego otoczenia. Prawo wyznacza wzorce zachowań, które powinny być respektowane przez społeczeństwo i określa zasady odpowiedzialności za ich naruszenie. Prawo jest zjawiskiem złożonym, można je badać różnymi metodami między innymi za pomocą ontologii, epistemiologii lub aksjologii prawa.
    Prawoznawstwo to zespół nauk, których przedmiotem jest państwo oraz prawo, a także poglądy na państwo i prawo. Prawoznawstwo nie jest nauką jednolitą, co wynika z różnorodnych perspektyw badania prawa oraz rozmaitych celów zarówno praktycznych, jak i teoretycznych, jakie są stawiane przed badaczami tego obszaru. Spór o naukowość prawoznawstwa prowadzą naturaliści oraz antynaturaliści. Polega on na problemie który powstaje w momencie zestawienia nauk społecznych z metodologią charakterystyczną dla nauk przyrodniczych. Jerzy Stelmach twierdzi, że „naturalizm stanowi próbę metodologicznej unifikacji nauki na bazie empiryzmu, zaś antynaturalizm jest próbą obrony samoistności humanistyki i jej metodologicznej niezależności od nauk przyrodniczych”. Zgadzam się z tym stwierdzeniem, naturaliści usilnie próbują obalić naukowość prawoznawstwa, zasłaniając się stosowaniem metodologii charakterystycznej dla nauk przyrodniczych głównie fizyki, w dziedzinie nauk społecznych. Jest to absurd, ponieważ nauki społeczne kolosalnie różnią się od nauk przyrodniczych. Podstawową kategorią metodologiczną jest rozumienie, mające na celu uchwycenie niepowtarzalnych sensów zachowań ludzkich.
    Metoda empiryczna jest z powodzeniem stosowana w naukach przyrodniczych i tylko tam powinna stanowić główną metodę naukową. Prawoznawstwo powinno być badane na wielu płaszczyznach i wieloma metodami. W naukach humanistycznych nie można się ograniczyć do metod poznawczych ze względu na ich komplikacyjny charakter. Naukę obala tylko lepsza nauka, dlatego zamiast toczyć spory czy dana dziedzina nie może być nauką ze względu na specyfikę metodologiczną, powinno się tworzyć oparte na faktach nowe, lepsze rozwiązania.